Συνέντευξη παραχώρησε στην ιστοσελίδα μας ο καλαθοσφαιριστής Δήμος Κουλαξής.
Ο Δήμος Κουλαξής είναι γεννημένος το 1973 στη Θεσσαλονίκη. Πραγματοποίησε τα πρώτα του βήματα στο χώρο του μπάσκετ το 1987 και παραμένει μέχρι σήμερα. Αγωνίστηκε σε αρκετές ομάδες της συμπρωτεύουσας ενώ τα τελευταία χρόνια ζει στην Κέρκυρα και έχει αγωνιστεί κατά σειρά σε: Ιόνιο, Κερκυραϊκό ΓΣ, Ιππότες Κέρκυρας και (ξανά) Κερκυραϊκό ΓΣ. Πλέον αγωνίζεται στη νεανική ομάδα του Ναυσίθοου, ενώ παράλληλα είναι και προπονητής στις ακαδημίες της ομάδας.
Πότε και πώς ξεκίνησες το μπάσκετ;
Εurobasket 1987, Νίκος Γκάλης. Αυτό ήταν που με οδήγησε να ξεκινήσω το μπάσκετ όπως και τα περισσότερα παιδιά της εποχής μου.
Ποια η καλύτερη σου εμπειρία από το άθλημα;
Το μεγαλύτερο κέρδος που αποκόμισα από το μπάσκετ είναι οι φιλίες που έκανα.
Ποια η καλύτερη σου συνεργασία στο χώρο όλα αυτά τα χρόνια;
Καταπληκτική συνεργασία και εμπειρία ήταν με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, τον τωρινό προπονητή της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Σίγουρα έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι ένα πολύ μεγάλο όνομα. Ήταν ένας άνθρωπος που δούλευε πολύ στη λεπτομέρεια, σε προετοίμαζε κατάλληλα για να πάρει ακριβώς αυτό που ήθελε από εσένα, με όποιον προπονητή και αν συνεργάστηκα κάτι κέρδισα, δεδομένου ότι όσο ζήσεις μαθαίνεις όλες οι εμπειρίες ήταν σημαντικές.
Όσον αφορά συμπαίκτες, δύο παίκτες από τους οποίους κέρδισα πάρα πολλά ήταν ο Αργύρης Πιάρρας και ο Γιώργος Δοξάκης. Ο Πιάρρας λόγω του ταλέντο που διέθετε και ο Δοξάκης λόγω της εμπειρίας. Βέβαια, στα «γεράματα» είχα την ευτυχία να παίξω με παίκτες όπως οι Λιμνιάτης, Μπουντούρης, Χρυσανθόπουλος, Σιγάλας, Γαλακτερός, Αλβέρτης κ.α. στην ομάδα βετεράνων της Ελλάδος. Επιπλέον, καθαρά μέσα από προπονήσεις μου άρεσε η εμπειρία που είχα με Μπάιρον Ντίκινς, Μπάκ Τζόνσον και Πέντζα Στογιάκοβιτς. Μιλάμε για παίκτες πολύ υψηλού επιπέδου.
Στη σταδιοδρομία σου έχεις αγωνιστεί με μεγάλα ονόματα του ελληνικού μπάσκετ, είτε στις ομάδες που αγωνιζόσουν είτε στην ομάδα των Βετεράνων, ποια η αίσθηση όταν αγωνίζεσαι δίπλα τους;
Eίναι μεγάλη τιμή έστω και σε προχωρημένη ηλικία να παίξεις δίπλα σε τεράστια ονόματα. Σίγουρα στην αρχή αισθάνεσαι δέος, προσπαθείς να δώσεις το καλύτερο σου εαυτό, αυτοί προφανώς ήταν πιο χαλαροί γιατί είχαν ζήσει απίστευτες καταστάσεις στο υψηλό επίπεδο. Εδώ θέλω να σου πω το εξής ότι δίπλα στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Όπου και να πηγαίναμε γινόταν χαμός, σε όποιο γήπεδο της Ελλάδος πηγαίναμε είχαμε φοβερή αντιμετώπιση από τον κόσμο. Ήταν μοναδική εμπειρία προσωπικά ήμουν σε πολύ καλή αγωνιστική κατάσταση και πολλές φορές ξεπερνούσα τον εαυτό μου.
Προσωπικά τι στοιχεία αφομοίωσες από έναν μεγάλο προπονητή όπως ο κ. Γιάννης Σφαιρόπουλος;
Πρώτα από όλα η άμυνα, η νοοτροπία επίσης που προσπαθούσε να σου περάσει ως αθλητή και ως άνθρωπο. Όσον αφορά το επιθετικό κομμάτι έδινε επίσης πολύ καλές συμβουλές και μας βοηθούσε να αφομοιώσουμε ο καθένας τον ρόλο του. Ζήσαμε πολύ ωραίες στιγμές και ας μην καταφέραμε τελικά να παίξουμε μπάσκετ σε πολύ υψηλό επίπεδο, ρίξαμε όμως πολύ δουλεία, ατελείωτες ώρες προπόνησης στο βοηθητικό γήπεδο μπάσκετ του Απόλλων Καλαμαριάς, ακόμη και σε ώρες άσχετες από την προπόνηση, δουλεύαμε για την ατομική μας βελτίωση. Είναι στιγμές που τις αναπολώ.
Θεωρείς δηλαδή ότι ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του σαν προπονητής;
Προσωπικά πιστεύω πώς ναι, ήθελε από πολύ μικρός να γίνει προπονητής και το κατάφερε. Ξεκίνησε να παρακολουθεί σεμινάρια και προπονήσεις στην Αμερική και τις εικόνες που είχε τις μετέφερε στην εκάστοτε ομάδα του.
Συνολικά από το άθλημα τι έχεις κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια;
Την αγάπη μου για τον αθλητισμό, τον οποίον συνεχίζω ακόμη και σήμερα και το συναίσθημα της χαράς που ένιωθα όταν έμπαινα στο γήπεδο αυτόματα ξεχνούσα όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας . Νομίζω ότι είναι αυτό που μου δίνει ζωή ακόμη και σήμερα.
Ποια ομάδα από όσες αγωνίστηκες θα χαρακτήριζες ως ομάδα της καρδίας σου;
Tην ομάδα της Σταυρούπολης εκεί ευχαριστήθηκα ο μπάσκετ περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Ήταν τέτοια η χημεία της ομάδας και το υλικό που βοήθησε. Οι περισσότεροι ήταν πιτσιρικάδες. Εγώ και ο Ιερόθεος Χατζηχαραλαμπίδης ήμασταν οι πιο μεγάλοι ηλικιακά στο ρόστερ της ομάδας. Βγάζαμε εκπληκτικό αποτέλεσμα κάθε αγωνιστική. Το γήπεδο ήταν σε κάθε αγώνα ασφυκτικά γεμάτο, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευχαριστημένοι ήμασταν. Θα ήθελα να έχω παίξει τέτοιο μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο.
Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη σου στιγμή στο χώρο του μπάσκετ;
Οι χειρότερες στιγμές μου ήταν σε κάθε τραυματισμό. Είχα 5 πολύ σοβαρούς τραυματισμούς που χρειάστηκαν χειρουργική επέμβαση. Την εποχή εκείνη χρειαζόταν πολύ περισσότερος χρόνος για την αποκατάσταση συγκριτικά με σήμερα οπότε αυτό μου κόστισε πολύ και έχω χάσει σε αυτές τις περιπτώσεις χρόνο δουλειάς και προσπάθειας να είμαι βασικό μέλος των ομάδων που συμμετείχα, έπρεπε να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Κάτι τέτοιο εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ πιο δύσκολο από ότι σήμερα γιατί ήταν πολύ μεγαλύτερος ο ανταγωνισμός. Έτσι πολλά παιδία «άρπαζαν» την ευκαιρία και μετά χρειαζόταν μεγαλύτερη προσπάθεια για να ανακτήσεις τη θέση σου.
Οι καλύτερες στιγμές ήταν όλες οι άνοδοι που κατέκτησα κατά τη διάρκεια της καριέρας μου με τις ομάδες που αγωνιζόμουν. Επίσης, ιδιαίτερα σημαντικό για εμένα ήταν ότι από πολύ μικρή ηλικία (15-16 ετών) αγωνίστηκα στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής το οποίο την εποχή εκείνη ήταν ενωμένο και αγωνιζόμασταν απέναντι σε κορυφαίες ομάδες, οι οποίες είτε πριν αλλά κυρίως μετά είχαν σημαντική παρουσία στην Α1΄. Μιλάω για ομάδες όπως: Ηράκλειο, Απόλλων Πατρών, Μαρούσι, Νήαρ Ήστ, Κολοσσό Ρόδου, Αστέρα Εξαρχείων, Πειραϊκό, ομάδες με μεγάλη ιστορία. Σε εκείνα τα χρόνια όμως μου έτυχαν οι περισσότεροι τραυματισμοί και αυτό ήταν κάτι που μου στοίχισε.
Σε μια διαδρομή τριάντα και πλέον ετών ποιες διαφορές βλέπεις στο άθλημα;
Τεράστιες διαφορές και θετικές και αρνητικές και στη μια εποχή και στην άλλη. Αρχικά, το μπάσκετ όταν άλλαξε και πήγε στα 24’’, από τα 30, άλλαξε όλο το μπάσκετ στην Ευρώπη. Πλέον, έγινε πολύ πιο γρήγορο και στις ομάδες συμμετείχαν σε κάθε αγώνα περισσότεροι παίκτες. Πιο πριν ένας προπονητής μπορούσε να βγάλει ολόκληρο τον αγώνα με 6 παίκτες. Πολύ παίκτες έπαιζαν 38-39 λεπτά ανά αγώνα, ενώ σήμερα ένας πολύ καλός παίκτης παίζει κατά μέσο όρο 25-27 λεπτά ανά αγώνα. Αυτό σημαίνει ότι παίρνουν χρόνο συμμετοχής και οι 12 παίκτες και ότι το παιχνίδι έχει γίνει πολύ πιο γρήγορο και πολύ πιο απαιτητικό, οι άμυνες είναι πολύ καλύτερες.
Αυτό που έχει αλλάξει προς το χειρότερο είναι ότι, ενώ οι σημερινοί καλαθοσφαιριστές είναι πιο ψηλοί, πιο αθλητικοί - λόγω και της καλύτερης διατροφής- κάποιοι από αυτούς έχουν και τη δυνατότητα να κάνουν εξειδικευμένη ατομική προπόνηση, συν τη γυμναστική, δεν ξέρω τι λείπει και δεν βγαίνουν πλέον τόσοι πολλοί αθλητές. Ακόμη και οι αθλητές που βγαίνουν δεν ξέρω, πιθανώς τους λείπει η φαντασία, πάντως το άθλημα είναι λίγο κατώτερο από ότι παλαιότερα. Ίσως φταίει και ότι δεν συμμετέχουν τόσα πολλά παιδιά στο μπάσκετ και έτσι μειώνεται ο ανταγωνισμός, διότι είναι πυραμίδα, δηλαδή όσο μεγαλύτερη βάση έχεις, τόσο περισσότεροι και ποιοτικότεροι αθλητές αναδεικνύονται. Εδώ να σημειώσω ότι έχει αλλάξει και η νοοτροπία των παιδιών. Τα παιδιά δεν ζορίζονται και είναι απορροφημένα σε μεγάλο βαθμό στους υπολογιστές, τα κινητά κλπ.
Ποια είναι η γνώμη σου για το ελληνικό μπάσκετ σήμερα ;
To ελληνικό μπάσκετ σήμερα έχει πάρει την κατιούσα, το επίπεδο είναι πάρα πολύ χαμηλό. Αποδεικτικό αυτού είναι οι ξένοι που έρχονται να αγωνιστούν στις ελληνικές ομάδες. Στα χρόνια τα δικά μας όταν στην Ελλάδα υπήρχαν παίκτες όπως Τάρπλει, Μπάκ Τζόνσον, Μπάιρον Ντίκινς, Ντίνο Ράντζα, Βράνκοβιτς, Βολκόφ, Έντι Τζόνσον κ.α. αλλά και Έλληνες όπως οι Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Κόρφας κ.α. δεν διανοούμασταν ότι μπορούσαμε εύκολα να βρούμε θέση σε ένα ροστερ ομάδας της Α1΄. Ήταν για εμάς ένα μακρινό όνειρο.
Σήμερα είναι διαφορετικά, το επίπεδο είναι πιο χαμηλό, έρχονται στην Ελλάδα μη ποιοτικοί ξένοι αθλητές. Είναι απορίας άξιο γιατί πολλές ομάδες επιλέγουν αμφιβόλου ποιότητας ξένους και δεν δίνουν την ευκαιρία σε νέους Έλληνες αθλητές να παίξουν.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα τοπικά, αντί να δίνεται η ευκαιρία σε πιτσιρικάδες να αγωνιστούν, παίζουν κατά κύριο λόγο μεγάλης ηλικίας παίκτες. Βέβαια, υπάρχει εδώ και ο αντίλογος ότι πολλοί ηλικιακά μεγαλύτεροι παίκτες έχουν μεγαλύτερη διάθεση για το άθλημα και προσπαθούν περισσότερο. Αποτέλεσμα αυτού είναι πολλοί προπονητές προκειμένου να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και να επιτύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα να εμπιστεύονται τους πιο «σίγουρους» παίκτες.
Yπάρχει κάτι που αν γύριζες το χρόνο πίσω θα άλλαζε στην πορεία σου;
Στην ηλικία που είμαι τώρα και με την εμπειρία που διαθέτω, σίγουρα θα άλλαζα πάρα πολλά πράγματα, πλέον ξέρω τι θα έπρεπε να κάνω για να μπορέσω να πετύχω το στόχο μου, πού ήταν να αγωνιστώ σε υψηλό επίπεδο. Γενικά, πάντως θα άλλαζα πάρα πολλά πράγματα.
Για παράδειγμα κάτι που θα άλλαζα είναι ο χρόνος που σπαταλούσα για ατομική βελτίωση πάνω στο άθλημα να ήταν πιο παραγωγικός. Αυτή είναι και μια συμβουλή που δίνω στα νεότερα παιδία σήμερα, που έχουν την όρεξη να δουλέψουν, ο χρόνος τους πρέπει να είναι πιο λειτουργικός για να μπορέσουν να πετύχουν περισσότερα.
Πώς βλέπεις την εξέλιξη των σημερινών αθλητών;
Αυτοί που έχουν διάθεση πραγματικά να δουλέψουν είναι λίγοι, οπότε έχουν πολύ μικρότερο ανταγωνισμό. Βέβαια, η προπόνηση είναι πολύ πιο εξελιγμένη. Τα βήματα, λοιπόν, αυτών των παιδιών είναι πολύ μεγαλύτερα και απέχουν παρασάγγας από τα υπόλοιπα παιδιά που παίζουν μπάσκετ.
Πώς κρίνεις το μπάσκετ στην Κέρκυρα;
Χωρίς να θέλω να μειώσω κανέναν θα έλεγα ότι το επίπεδο του μπάσκετ στην Κέρκυρα είναι αρκετά χαμηλό. Στον τομέα των ακαδημιών, βέβαια, υπάρχουν ομάδες που κάνουν πολύ καλή προσπάθεια. Πρώτα από όλα φέρνουν τα παιδιά στο γήπεδο, το οποίο είναι και το πιο σημαντικό, πέραν τούτου όμως δεν βλέπω πραγματικά μια σωστή και συλλογική προσπάθεια, στο να πάει το άθλημα προς τα μπροστά. Θεωρώ ότι το κερκυραϊκό μπάσκετ έχασε μεγάλη ευκαιρία να πάει ψηλά. Μετά από πάρα πολλά χρόνια βρέθηκε μια ομάδα του νησιού στη Β΄ Εθνική και πιστεύω ότι με το «ντόπιο» υλικό που υπήρχε και με 1-2 ακόμη σοβαρούς αθλητές από άλλες πόλεις θα μπορούσε να διατηρηθεί εκεί. Εν τέλει όμως υπήρξε ασυνεννοησία και δεν υπήρξε η αναμενόμενη εξέλιξη. Προσωπικά απογοητεύτηκα διότι θεωρώ ότι στην Κέρκυρα υπάρχουν αρκετοί καλοί καλαθοσφαιριστές. Όλα τα παιδιά πάντως έκαναν πολύ καλή προσπάθεια, ακόμα και κάποια παιδιά που δεν έπεσε η «λάμψη» της επιτυχίας πάνω τους.
Ποιες διαφορές εντοπίζεις όσον αφορά το μπάσκετ ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και την Κέρκυρα;
Κοίτα, η Κέρκυρα αυτή τη στιγμή έχει δύο διεθνείς αθλητές στην Εθνική ανδρών, τον Λίνο Χρυσικόπουλο και τον Γάιο Σκορδίλη. Αυτό από μόνο του είναι ένα θετικό στοιχείο για το κερκυραϊκό μπάσκετ.
Από εκεί και πέρα η μεγαλύτερη διαφορά είναι σε θέμα εγκαταστάσεων. Το κλειστό γήπεδο μπάσκετ του νησιού είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Παρόλα αυτά ας είχαμε άλλα τρία γήπεδα και ας ήταν σε αυτή την κατάσταση. Επιπλέον, η Κέρκυρα είναι πιο μικρό πληθυσμιακά μέρος από τη Θεσσαλονίκη, οπότε ασχολούνται πολύ λιγότερα παιδιά με το άθλημα, οπότε η βάση για να αναδειχθούν αθλητές είναι πολύ μικρότερη. Το τρίτο και επίσης πολύ σημαντικό είναι η κακή νοοτροπία που έχουν τα περισσότερα νέα παιδιά στο νησί. Αυτό δεν ξέρω αν είναι λόγω της εποχής, πάντως στην Κέρκυρα είναι έντονο αυτό το στοιχείο.
Τι νομίζεις ότι πρέπει να αλλάξει στο μπάσκετ της Κέρκυρας προκειμένου να γίνει καλύτερο;
Νομίζω ότι θέλει άλλο ένα κλειστό η πόλη της Κέρκυρας, στο Ναυσιθόειο να υπάρχει σεβασμός από όσους μπαίνουν μέσα, γιατί στο παρελθόν κάτι τέτοιο δεν υπήρχε. Ένα τρίτο κλειστό θα ωφελήσει όλα τα αθλήματα της Κέρκυρας όχι μόνο το μπάσκετ. Από εκεί και πέρα πιστεύω ότι χρειάζεται ένα κλειστό στο βόρειο συγκρότημα και αντίστοιχα ένα στο νότιο, έτσι ώστε να μπορέσει να υπάρξει ανάπτυξη του αθλήματος σε όλους τους πόλους του νησιού. Διότι και στη βόρεια και τη νότια Κέρκυρα υπάρχουν παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ και δεν μπορούν να το πετύχουν υπό καλές συνθήκες.
Υπάρχει προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον στο κερκυραϊκό μπάσκετ;
Αν υπάρξουν αυτές οι υποδομές που προανέφερα ναι. Προσωπικά είμαι αισιόδοξος διότι βλέπω ότι στο χώρο του μπάσκετ έχουν μπει άνθρωποι που γνωρίζουν το άθλημα και μπορούν να το μεταδώσουν στα νέα παιδιά. Βλέπω, πλέον αρκετούς Κερκυραίους που παρότι ασχολούνται πολλά χρόνια με το μπάσκετ, τους αρέσει η εξέλιξη και παρακολουθούν σεμινάρια σπουδαίων προπονητών του υψηλότερου επιπέδου. Υπάρχουν άνθρωποι με όρεξη οπότε πιστεύω ότι υπάρχει και μέλλον.
Τέλος, ένα σχόλιο για την παρουσία στην ακαδημία του Ναυσίθοου;
Η εμπειρία και η αγάπη που έχω για το άθλημα με οδήγησε στο να ασχοληθώ και με την προπονητική ακαδημιών. Εκεί προσπαθώ να μεταδώσω την όποια γνώση διαθέτω στα νέα παιδιά. Κάνω την προσπάθειά μου και ευελπιστώ στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ο Ναυσίθοος έχει έναν πολύ ικανοποιητικό αριθμό παιδιών στην ακαδημία. Υπάρχει ένα γκρουπ προπονητών επιστημονικά καταρτισμένων. Μέχρι τώρα η ακαδημία έχει αρκετές επιτυχίες και δύο αθλητές προερχόμενη από την ακαδημία έχουν κάνει το βήμα παραπάνω, ο ένας για τα τμήματα υποδομής του Παναθηναϊκού και ο άλλος για τον Προμηθέα Πάτρας. Γενικά στο νησί υπάρχουν παιδιά με εξαιρετικό ταλέντο, δεν πρέπει όμως να τους σταματήσει τίποτα. Γενικά πιστεύω ότι στις ακαδημίες του νησιού γίνεται καλή δουλειά.