Αποκλειστική συνέντευξη έδωσε στην ιστοσελίδα μας ο παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής και συγγραφέας του βιβλίου "Η Ιστορία του μπάσκετ στη Κέρκυρα" Νίκος Κρητικός.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

1981 - 2010 Κερκυραικός ΓΣ

Πότε και πώς ξεκινήσατε το μπάσκετ και πώς ήταν η πρώτη σας επαφή με το άθλημα;

Προέρχομαι από μπασκετική οικογένεια καθώς τόσο ο πατέρας μου όσο και ο θείος μου αποτελούσαν μεγάλες δόξες του αθλήματος στη Κέρκυρα. Όπως καταλαβαίνεις και εγώ και ο αδερφός μου βρεθήκαμε από πολύ μικροί στα γήπεδα. Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου με μία μπάλα στα χέρια. Το πρώτο μου δελτίο έγινε το 1981 σε ηλικία 7 ετών, στις ακαδημίες του Κερκυραικού ΓΣ.

Τότε οι ακαδημίες δεν είχαν τη σημερινή μορφή , ήταν ολιγομελή τμήματα και κάναμε προπονήσεις μόνο τα Σαββατοκύριακα και ένας παίκτης αντρικής ομάδας μας έδειχνε τα βασικά. Έζησα δηλαδή και τα χρόνια πριν το 1987 που έγινε η μεγάλη έκρηξη του μπάσκετ στη χώρα. Τα χρόνια αυτά ήταν δύσκολα, πέτρινα θα τα χαρακτήριζα. Εκτός του ότι υπήρχε έλλειψη υποδομών, ο αριθμός των παιδιών που ασχολούταν με το άθλημα ήταν πολύ μικρός (πριν το 1987 στις ακαδημίες είμασταν 30 παιδιά και με τα το ’87 φτάσαμε τα 300). Εκείνα τα χρόνια ήταν ρομαντικά ,είχαμε ως πρότυπα τους αθλητές της αντρικής ομάδας.

Ο Κερκυραικός τότε ήταν από τις κορυφαίες ομάδες, είχε εκπροσώπηση και σε εθνικές κατηγορίες. Εμείς δε χάναμε αγώνα της ανδρικής ομάδας. Επίσης διοργανωνόταν πάρα πολλά τουρνουά τα Χριστούγεννα και το καλοκαίρι. Τότε το γυμναστήριο έσφιζε από ζωή , δεν υπήρχε μέρα που να μην υπήρχε παιχνίδι. Μετά το 1987 οι συνθήκες όσον αφορά την εισροή παιδιών άλλαξαν , αλλά οι εγκαταστάσεις βέβαια παρέμειναν άθλιες. Το τερέν του γήπεδο ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά φθαρμένο ,τα ταμπλό ήταν σπασμένα και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι για να φρενάρεις στο τρίποντο,έπρεπε να ξεκινήσεις να φρενάρεις από το κέντρο.Υπήρχε όμως τέτοια αγάπη για το άθλημα που λιώναμε 3-4 ζευγάρια παπούτσια κάθε καλοκαίρι στο γυμναστήριο.

Μετά το ΄87 ο συνοστισμός στα γήπεδα μπάσκετ ήταν τόσο μεγάλος που όταν θέλαμε να παίξουμε περνάγαμε από τη διαδικασία του γνωστή διαδικασία - για εμάς τότε- του μπεί - δε μπεί. Συγκεντρωνόμασταν δηλαδή στη γραμμή του προσωπικού και όποιος ευστοχούσε σε μία ελεύθερη βολή έπερνε μέρος στο παιχνίδι , όποιος αστοχούσε περίμενε για περίπου 45 λεπτά τη σειρά του.

Έτσι ξεκίνησα το μπάσκετ. Να πω εδώ ότι πέρασα όλα μου τα χρόνια στον Κερκυραικό ΓΣ και βρέθηκα στην αρχή της καριέρας μου συμπαίκτης με μεγαθήρια του κερκυραικού μπάσκετ. Τότε τα πράγματα ήταν πιο άγρια. Η δική μου γενιά είχε το κουράγιο και επιβίωσε σε αυτές τις συνθήκες. Όλο αυτό όμως μας βγήκε όμως σε καλό!

Στην ανδρική ομάδα του Κερκυραικού ΓΣ αγωνίστηκα από το 1989 έως το 2010 και είχα τη τιμή να είμαι για 13 χρόνια αρχηγός της ομάδος αγωνιζόμενος σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο μπάσκετ από το σημερινό.

Ποιά ήταν η καλύτερη στιγμή της σταδιοδρομία σας ;

Υπήρχαν πολύ καλές στιγμές , υπήρχαν βέβαια και άσχημες. Από το άθλημα αυτό ,μέσα από το άθλημα αυτό , το οποίο είναι ομαδικό γαλουχίσε και διαμορφώνεις το χαρακτήρα σου. Πάντως θυμάμαι ένα ματς με το Χαρίλαο Τρικούπη (που παρεπειπτόντος πλέον αγωνίζεται στην Α2΄εθνική κατηγορία) στο Μεσολόγγι, που είχα κάνει ένα πολύ καλό παιχνίδι και σκόραρα 12 τρίποντα.Αυτό αποτελεί ρεκόρ της περιφέρειας μέχρι και σήμερα με την προοπτική να καταρηφθεί να είναι πολύ δύσκολη καθώς πλέον εκλείπουν οι σουτέρ από το άθλημα. Επίσης, μια πολύ ωραία στιγμή απο πλευράς σκοραρίσματος ήταν στο παιδικό πρωτάθλημα 1989-90 τότε που είχα βγεί πρώτος σκορερ. Μάλιστα, σε έναν αγώνα είχα σημειώσει 61 πόντους. Να σου πώ εδώ ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν σκόρερ με μέσο όρο 30 πόντους. Πλέον σκόρερ θεωρούνται όσοι σκοράρουν 12 και 13 πόντους. Εγώ τελείωσα το πρωτάθλημα με 32 πόντους μέσο όρο. Τότε το άθλημα ήταν πιο θεαματικό , για αυτό και στο παιδικό πρωτάθλημα το γήπεδο ήταν γεμάτο. Τώρα οι αγώνες γίνονται μεταξύ συγγενών και φίλων.

Θυμάμαι στο πρωτάθλημα αυτό ήταν το καλύτερο από ανταγωνιστικής πλευράς όλων των εποχών στην Κέρκυρα και υπήρχαν πολλοί καλοί παίκτες.Ενδεικτικά να αναφέρω κάποια ονόματα όπως ο Σπύρος Χυτήρης από τον Κερκυραικό , ο Γιάννης Κασίμης και ο Γιώργος Κολάγγης από τον Φαίακα , ο Χαίμ Αρμάντος και ο Γιάννης Μακρόπουλος από τον Ιόνιο , ο Μιχάλης Μήτσης και ο Βασίλης Τσέλιος από τον Αλκίνοο και ο Διονύσης Μάρτης από τον Κεραυνό Ποταμού. Το πρωτάθλημα εκείνο το στον όμιλο της Κέρκυρας είχε πάρει ο Φαίακας , όμως ο Αλκίνοος έφτασε στο τελικό του πρωταθλήματος της Βορειοδυτικής Ελλάδος και έχασε από τον πανίσχυρο τότε ΑΓΣΙ.

Άρα δηλαδή ως κορυφαίο παιχνίδι θα λέγατε αυτό με το Χαρίλαο Τρικούπη ;

Αυτό θυμάμαι περισσότερο γιατί αποτελεί ρεκόρ , υπήρχαν πολλά παιχνίδια που είχα πολύ καλή απόδοση. Για μένα στο μπάσκετ ποτέ δεν ήταν το παν η ατομική απόδοση. Για να έχεις καλή απόδοση σε βοηθάνε πάντα και οι συμπαίκτες σου. Είναι πολύ βασικό να υπάρχει χημεία και να λειτουργείς σαν ομάδα. Πάντα γινόταν πολύ δυνατά παιχνίδια με τον ΑΓΣΙ , με τη ΓΕ Αγρινίου και με άλλες ομάδες. Τότε η ΕΣΚΑΒΔΕ ήταν ένας ενιαίος όμιλος και από τον όμιλο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι οι 9 από τις τότε 12 ομάδες βρίσκονται σε εθνικές κατηγορίες. Αυτό λεεί κάτι για το επίπεδο του μπάσκετ εκείνα τα χρόνια.

Σε προσωπικό επίπεδο τι έχετε κερδίσει από το μπάσκετ όλα αυτά τα χρόνια ;

Για εμένα το μπάσκετ ήταν τρόπος ζωής ! Θυμάμαι ότι όταν χάναμε κάποιο παιχνίδι δε θέλαμε να βγούμε από το σπίτι , το ζούσαμε αυτό που κάναμε. Παίζαμε για εμάς και για τη φανέλα. Σίγουρα το μπάσκετ έχει διαμορφώσει πολύ το χαρακτήρα μου, δηλαδή συνήθιζα πάντα να είμαι πολύ δυναμικός και να παίζω με μεγάλο ενθουσιασμό ,εκτός γηπέδου ήμουν πολύ πιο ήρεμος αλλά γενικά το μπάσκετ μου έχει δώσει πολλά.Οι συνεργασίες που έμαθα μέσα από το παιχνίδι ήταν ένα πολύ καλό μάθημα για τη συνέχεια της ζωής. Επίσης έχω κάνει πάρα πολλούς φίλους όχι μόνο στη Κέρκυρα αλλά και σε όλη την Ελλάδα . Σημαντικό είναι ότι το μπάσκετ με έχει βοηθήσει και στην υγεία μου ,διότι αυτό αποτελέι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του αθλητισμού.

Με τους τωρινούς ρυθμούς της ζωής είναι δύσκολο να ακολουθήσει κανείς τα βήματα που είχαμε εμείς τότε. Θυμάμαι ότι και στο σχολείο η μπάλα του μπάσκετ δεν έλειπε ποτέ από δίπλα μας. Τα πάντα γύρω από τη μέρα μας περιστρεφόταν γύρω από το άθλημα , κινητά δεν υπήρχαν , η σκέψη μας ήταν μόνο στο μπάσκετ. Ψάχναμε να βρούμε τρόπο μέσω κάποιας βιντεοκασέτας για να δούμε κάποιο αγώνα του ΝΒΑ κτλπ. .Η παρέα μας τότε ήταν καταπληκτική ,ζήσαμε στιγμές που δεν τις ξεχνάς εύκολα και δυστυχώς δεν βλέπω να συμβαίνουν σήμερα.

Από ποιόν άνθρωπο έχετε αποκομίσει τα περισσότερα στοιχεία ; Ποιόν δηλαδή θεωρείτε ως πρότυπο ;

Είχα τη τιμή να γνωρίσω πολλούς αξιόλογους ανθρώπους στο χώρο ,πραγματικά μου έρχονται στο μυαλό πάρα πολλοί. Θα σου πω όμως για έναν άνθρωπο , ο οποίος ήταν αφανής ήρωας σε αυτό το κομμάτι. Στοιχεία έχω πάρει από αρκετούς είτε προπονητές , είτε συμπαίκτες , όμως αυτός που ήταν πάντα δίπλα μας ήταν ο πατέρας μου Γιώργος Κρητικός. Κατάφερνε πάντα να κρατάει τις ισσοροπίες , ακόμα και μετά από πολύ καλά παιχνίδια αυτός πάντα ( σε εμένα και στον αδερφό μου) να κρατάει τις ισσοροπίες Ακόμα και μετά από πολύ καλά παιχνίσια αυτός μας προσγήωνε στην πραγματικότητα. Όταν εντόπιζε κάποιο λάθος φρόντιζε να μας το επισημαίνει. Κάποιες φορές πραγματικα απορούσαμε , όμως αυτό μας βοηθούσε πάρα πολύ. Βασικό ρόλο έπαιζε ότι υπήρξε και ο ίδιος αθλητής και ήξερε πολύ καλά τη ψυχολογία μας.

Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή για εσάς όταν ο Χρήστος Ρέγγης αποδέχτηκε την επιστροφή της φανέλας με το νο. 7 ειδικά για εσάς ;

O Χρήστος Ρέγγης είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο του κερκυραικού μπάσκετ , είναι ένας από τους κορυφαίους Κερκυραίους παίκτες του αθλήματος και για μένα ήταν και ο καλύτερος προπονητής που συνεργάστηκα. Είχα τη χαρά και την τιμή να τον έχω προπονητή για πάνω από 15 χρόνια. Ζήσαμε μαζί πολύ καλές στιγμές , χαρές , λύπες. Ήταν άνθρωπος που είχε βασικό κομμάτι του ότι ήξερε τη ψυχολογία των παικτών και μπορούσε να πάρει το 110% από κάθε παίκτη. Θυμάμαι κερδίζαμε πολλά παιχνίδια στο τέλος ακόμα και εκτός έδρας χάρη στο Χρήστο το Ρέγγη .Ο αντίπαλος δεν καταλάβαινε έχανε το παιχνίδι , αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο προσόν για έναν προπονητή.Θυμάμαι όταν μου πρότεινε να πάρω τη φανέλα με το νο. 7 είχα μείνει έκπληκτός. Φυσικά όμως ενθουσιάστηκα πολύ και φρόντιζα πάντα να δείχνω αντάξιος της εμπιστοσύνης του.

Άρα δηλαδή αν σας ρώταγαν ποιόν θεωρείτε κορυφαίο συμπαίκτη και ποιόν κορυφαίο προπονητή θα λέγατε το Χρήστο Ρέγγη;

Συμπαίκτες δεν είμασταν για πολλά χρόνια τον πρόλαβα στα τελευταία του ,γιατί αμέως μετά έγινε προπονητής .Κορυφαίο συμπαίκτη είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον , καθώς έχω συνεργαστεί με πολλούς καλούς παίκτες. Αν ξεχωρίσω θα αδικήσω κάποιον. Πολύ καλή συνεργασία είχα σίγουρα με τον αδερφό μου τον Άγγελο ,ο οποίος ήξερε πάντα που θα με βρεί μέσα στο γήπεδο. Ο Άγγελος ήταν ένα από τα καλύτερα playmaker που έχουν περάσει από τη Κέρκυρα ,ήταν άτυχος όμως με αρκετούς τραυματισμούς και εγκατέλειψε λίγο νωρίτερα την ενεργό δράση. Επίσης πολύ καλή συνεργασία είχα με τον ξαδέρφο μου το Μπάμπη Λαμπίρη , ο οποίος έκανε και πορεία εκτός νησιού καθώς έπαιξε στην Α2 εθνική κατηγορία με το Γ.Σ. Λάρισας. Με τον Μπάμπη μεγαλώσαμε μαζί και γνώριζε πολύ καλά ο ένας το παιχνίδι του άλλου. Με την επιστροφή του από τη Λάρισα φτιάξαμε μια πολύ δυνατή ομάδα και για 2-3 χρόνια παίξαμε ένα πολύ θεαματικό μπάσκετ που μνημονεύεται ακόμα από τους Κερκυραίους φιλάθλους.

Για ποιά εποχή μιλάμε ;

Για τη τριετία 2003-2006 τότε βγήκαμε δύο φορές δεύτεροι στην Α1 ΕΣΚΑΒΔΕ. Υπήρξαν πολλοί λόγοι που δεν πήραμε την άνοδο στις εθνικές κατηγορίες και αυτοί ήταν κυρίως εξωαγωνιστικοί. Τέλος πάντων εμείς παίζαμε και το ευχαριστιόμασταν παρότι αδικούμασταν πολλές φορές , εμείς είχαμε πείσμα ,δεν το βάζαμε κάτω και παίζαμε πάντα αυτό που έπρεπε να παίξουμε.

Εκείνη την εποχή νομίζω ότι είναι και η μεγάλη νίκη με τη Ναύπακτο ;

Ναι. Ακόμα κατέχουμε το ρεκόρ στην ΕΣΚΑΒΔΕ! Άλλο ένα αξέχαστο παιχνίδι. Θυμάμαι στο ματς του πρώτου γύρου είχαμε κάνει ένα ταξίδι – καμικάζι. Ξυπνήσαμε 5.30 το πρωί, φύγαμε 6.30 και φτάσαμε στη Ναύπακτο 14.30 όπο και βγήκαμε απευθείας να παίξουμε. Παίξαμε σε ένα κακό αγωνιστικό χώρο και το παιχνίδι τελείωσε σίγουρα πιο νωρίς από το κανονικό. Εκεί είχαν χρονόμετρα χειρός. Εν τέλει χάσαμε για 4 πόντους. Δεν κερδίζαμε εκείνο το παιχνίδι που να παίζαμε 10 μέρες! Αυτό μας πήραξε πολύ διότι μια αγωνιστική πριν είχαμε κατατροπώσει με 30 πόντους εντός έδρας τον ΑΓΣΙ , ο οποίος τότε είχε ένα πολύ καλό ρόστερ ενισχυμένος. και με ξένους παίκτες και ήταν το βασικό φαβορί για την άνοδο Έτσι στο δεύτερο γύρο πιάσαμε πολύ καλή απόδοση. Βέβαια , μας βοήθησε και ο αντίπαλος γιατί ακολούθησε το ρυθμό μας και έπαιζε και αυτός γρήγορα. Όμως αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού αυτόν δεν μπορούσε να τον υποστηρίξει , με αποτέλεσμα το παιχνίδι να λήξει με το αστρονομικό σκορ 150-59. Επίσης εκείνη τη σεζόν είχαμε κάνει και ένα πολύ καλό παιχνίδι με το Φαίακα που αποτελούσε πάντα το αντίπαλο δέος μας. Το ντέρμπι αυτό έληξε με σκορ το ευρύ υπέρ μας σκορ 97-47 , κάτι που αποτελεί ρεκόρ διαφοράς πόντων στα ντέρμπι μεταξύ Φαίακα – Κερκυραικού.

Σήμερα παρακολουθείτε τη πορεία των κερκυραικών ομάδων στο μπάσκετ ;

Πάντα είμαι στο χώρο , δεν έχω εγκαταλείψει ποτέ. Παρακολουθώ τα παιχνίδια των κερκυραικών ομάδων σε όλες τις κατηγορίες. Η γνώμη μουείναι ότι η εικόνα του κερκυραικού μπάσκετ δεν είναι αυτή που πρέπει αυτή τη στιγμή. Πριν τρία χρόνια έγινε μια κίνηση από τους Ιππότες και εν συνεχεία από το Φαίακα με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Δυστυχώς δεν είχε τη διάρκεια που περιμέναμε. Επίσης , ένα άλλο θέμα που θέλω να θίξω είναι ότι πλέον η Κέρκυρα δεν βγάζει παίκτες. Ασχολούνται περίπου 600 παιδιά με το άθλημα στις ακαδημίες των ομάδων και η παραγωγή παικτών δεν είναι η αναμενώμενη. Κάτι τέτοιο δεν νοείτε ούτε στατιστικά. Κάτι πάει πολύ λάθος. Κατά τη προσωπικά μου άποψη τα παιδία δεν διδάσκονται τα βασικά του αθλήματος, καθώς δίνετε προτεραιότητα σε άλλα πράγματα.

Περνάμε στο βιβλίο. Πώς πήρατε την απόφαση να γράψετε ένα βιβλίο για το κερκυραικό μπάσκετ;

Όπως σου είπα και πριν μεγάλωσα σε μια μπασκετική οικογένεια όπου απο πολύ μικρός βρέθηκα σε διάφορες συγκεντρώσεις βετεράνων κυρίως στο μαγαζί του πατέρα μου που αποτελούσε και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μπασκετικά στέκια στη Κέρκυρα. Με θαυμασμό θυμάμαι τους άκουγα να μιλούν για τα παιχνίδια της εποχής ,κυρίως για αυτά με τους Αμερικάνους ,καθώς τότε δεν υπήρχαν άλλες ομάδες στη περιφέρεια.

Όλα αυτά τα χρόνια περίμενα κάποιος να πάρει τη πρωτοβουλία και να γράψει όλες αυτές- τις ιστορίες που άκουγα. Μάλιστα υπήρχε ο κίνδυνος κάποιοι λόγω ηλικίας να φύγουν από τη ζωή. Έτσι πήρα εγώ τη πρωτοβουλία χωρίς δεύτερη σκέψη και τόλμησα το εγχείρημα αυτό δίχως να έχω ξαναγράψει βιβλίο.Βέβαια , είχα στο μυαλό μου τι ήθελα να κάνω. Με κόπο και με πολύ δύσκολη δουλεία κατάφερα να συλλέξω όλα τα στοιχεία που υπάρχουν στο βιβλίο , το οποίο στην ουσία αποτελεί ένα λεύκωμα το οποίο περιέχει μαρτηρίες των πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής. Οι περιγραφές τους δένονται με φωτογραφίες και με αρχειακό υλικό. Νιώθω ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα και το γεγονός ότι με έχει τιμήσει πολύ κόσμος διαβάζοντας ή αγοράζοντας το βιβλίο.

Από τη προσπάθεια αυτή δεν είχα κάποιο οικονομικό κέρδος διότι από την αρχή είχα υποσχεθεί να κρατήσω το βιβλιο σε τιμή αρχικού κόστους παρά τις προτάσεις που είχα από μεγάλους εκδοτικούς οίκους. Επιπλέον να πω ότι το βιβλίο φτιάχτηκε εξ ολοκλήρου στη Κέρκυρα οπότε τα χρήματα έμειναν εδώ στον τόπο μας.

Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα για την πολύτιμη βοήθεια τον παλαίμαχο καλαθοσφαιριστή και προπονητή κ.Τώνη Παιπέτη με τον οποίον μοιραστήκαμε μαζί το ίδιο όραμα.

Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για εσάς που το βιβλίο βρίσκεται στο μοναδικό μουσείο του αθλήματος στη χώρα , σε αυτό της ΧΑΝΘ;

Aποτελεί την ύψιστη τιμή θα έλεγα, καθώς είναι το μοναδικό μουσείο του αθλήματος στην Ελλάδα. Το βιβλιο τοποθετήθηκε σε περιόπτη θέση στο μουσείο αποτελεί τιμή όχι μόνο για εμένα αλλά και για το νησί γενικότερα , καθώς είναι η καλύτερη διαφήμιση που θα μπορούσε να υπάρχει για το νησί σε ένα τέτοιο χώρο.

Έχουν έρθει σε επαφή μαζί μου και έχω δεχθεί προτάσεις και από άλλες πόλεις που ήθελαν να πράξουν ένα ανάλογο εγχείρημα . Είμαι πάντα ανοικτός να βοηθήσω με όποιον τρόπο μου ζητηθεί.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή του βιβλίου ;

Ασχολήθηκα γύρω στα δύο χρόνια, κάθε μέρα ανελλειπώς. Μεγάλη βοήθεια πήρα από την οικογένεια μου. Πέρασα πολύ χρόνο στη δημόσια βιβλιοθήκη και στην αναγνωστική εταιρεία όπου βρήκα όλα τα σχετικά έντυπα από το 1929 και μετά. Οι συνεντεύξεις με τους βετεράνους αθλητές ήταν επίσης ένα ιδιαίτερο κομμάτι. Νομίζω ότι κατάφερα να πάρω από αυτούς ότι έπρεπεκαθώς με έβλεπαν ως ένα δικό τους παιδί. Βλέπεις , ήξερα τη ψυχολογία τους , οπότε αυτό βοήθησε να αποτυπώσουν τα γεγονότα όπως ακριβώς έπρεπε.

Υπάρχει και ένα βιντεάκιστο You Τybe που αναλύει τα όσα γράφονται στο βιβλίο , το βρίσκει κανείς εύκολα αρκεί να πληκτρολογήσει στην αναζήτηση Ιστορία του κερκυραικού μπάσκετ. Σε αυτό παίρνουν μέρος όλοι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου.

Ποιός ήταν ο στόχος σας κατά τη συγγραφή του βιβλίου;

O βασικός στόχος ήταν να μη χαθεί η μεγάλη ιστορία του αθλήματος στο νησί. Να τονίσω ότι το μπάσκετ ήρθε στην Ελλάδα το 1919 και στη Κέρκυρα το 1929. Φέτος συμπληρώνονται 90 χρόνια του αθλήματος στο νησί . Η Κέρκυρα είναι η πρώτη επαρχιακή πόλη στην οποία παίχτηκε το μπάσκετ και με λυπεί το γεγονός ότι κανένας δεν εχεί ενδιαφερθεί για αυτή τη τόσο σημαντική επέτειο. Είμαι πεπισμένος ότι εάν αυτό το γεγονός γινόταν σε κάποια άλλη πόλη της Ελλάδος είμαι σίγουρος ότι θα γινόταν και η ανάλογη προβολή από τους τοπικούς φορείς. Ο Βασικός λόγος θα ήταν να μάθουν τα νέα παιδιά κυρίως την ιστορία του μπάσκετ της πόλης τους. Το επίπεδο του αθλήματος στο νησί ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του αλλά στη συνέχεια έμεινε πίσω καθώς εξελίχθηκε σε άλλες πόλεις και η Κέρκυρα παρέμεινε στάσιμη.

Επίσης ένας ακόμη στόχος μου ήταν να αποθέσω ένα φόρο τιμής δτους αθλητές εκείνης της εποχής που άντεξαν κάτω από άθλιες συνθήκες και κατάφεραν να διαδώσουν και να αναπτύξουν το άθλημα. Νομίζω πως η προσφορά τους μέσω του βιβλίο θα μνημονεύεται για πάντα.

Θεωρείτε πώς το βιβλίο είχε την αναμενώμενη αντιμετώπιση από τους φίλους του αθλήματος ;

Kοίτα να δείς , προσωπικά με συγκίνησε ιδιαίτερα η συμμετοχή που είχε ο κόσμος και εκτός Κέρκυρας. Δηλαδή τα αντίτυπα που πουλήθηκαν εκτός νησιού ήταν σχεδόν ισάξια με αυτά που πουλήθηκαν στην Κέρκυρα. Αυτό αποδεικνύει σαν γενικό συμπέρασμα ότι στο τόπο σου ότι και να κάνεις δεν αναγνωρίζεται εύκολα ,ίσως να αναγνωριστεί αργότερα. Υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση από την υπόλοιπη Ελλάδα , δέχτηκα τηλεφωνήματα από καταξιωμένους ανθρώπους του χώρου αλλά και από πολύ γνωστούς δημοσιογράφους οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν από το βιβλίο.

Οι βραβεύσεις που ακολούθησαν σίγουρα αποτελούν μεγάλη τιμή για εμένα αλλά ο κύριως και βασικός στόχος ήταν να διαβάσει ο κόσμος το βιβλίο και να μάθει την ιστορία του μπάσκετ στη Κέρκυρα.

Πώς αισθανθήκατε κατά τη διάρκεια της βράβευσης σας από το αμερικάνικο πολεμικό ναυτικό ;

Ήταν μια ιδιαίτερη βράβευση , χωρίς να παραβλέψω και τις άλλες βραβεύσεις που μου έχουν γίνει. Είχα την τιμή να βραβευτώ απο τη Νικόπολη Πρέβεζας , τον ΑΓΣ Ιωαννίνων ,τη ΓΕ Αγρινιού , το Φαίακα Κέρκυρας ομάδες που αποτελούν παραδοσιακές δυνάμεις του μπάσκετ. Είναι πολύ σημαντικό καθώς οι ομάδες αυτές δεν έχουν βραβεύσει πολλούς από τους δικούς τους αθλητές. Τους ευχαριστώ πραγματικά.Βέβαια να τονίσω ότι δεν με βράβευσαν μόνο για τη συγγραφή του βιβλίου αλλά κυρίως για την προσφορά μου σαν αθλητή.

Τώρα όσον αφορά τη βράβευση από τους Αμερικάνους ήταν μια ξεχωριστή στιγμή. Όπως γνωρίζεις το βιβλίο περιέχει πολλές φωτογραφίες από καράβια και αεροπλανοφόρα της εποχής εκείνης που ερχόταν και έπαιζαν στη Κέρκυρα. Σε μία επαφή που είχα με την αμερικανική πρεσβεία , αυτοί εξεπλάγησαν με το υλικό του βιβλίου διότι δεν το είχαν ξαναδεί. Πραγματικά ενθουσιάστηκαν και προέβησαν σε αυτή τη κίνηση. Είχε έρθει ένα πλοίο από τον περσικό κόλπο με προορισμό την Ιταλία. Σταμάτησε εδώ παίξανε ένα φιλικό με τον Κερκυραικό και στο ημίχρονο έγινε η βράβευση από την ίδια την ναυτική ακόλουθο η του 6^ου στόλου της μεσογείου. Ήταν μια φανταστική στιγμή για εμένα.

Θα υπάρξει και συνέχεια του βιβλίου ;

Η ανάφορα που υπάρχει στο βιβλίο ξεκινά από το 1929 έως το 1980 αναλυτικά και περιληπτικά έως το 1990. Η δεκαετία αυτή για εμένα είναι η χρησή του κερκυραικού μπάσκετ. Με φοβερή εκπροσώπηση στις εθνικές κατηγορίες από τρείς κερκυραικές ομάδες (απο ΑΟ Φαίακα , τον Κερκυραικό ΓΣ και τον ΑΣ Κόρκυρα). Αν προσπαθήσω να αναλύσω να αναλύσω μια τέτοια δεκαετία θα χρειαστεί ένα τόμο από μόνη της. Πλέον μπαίνουμε σε μεγάλα σε διάρκεια πρωταθλήματα. Επίσης, υπάρχουν πολλές γραπτές πηγές και είναι πιο εύκολο να αντλήσει κανείς υλικό. Το δύσκολο κομμάτι ήταν από τη δεκαετία του 1980 και πριν. Για τις δεκαετίες από το 1980 και μετά έχω κάτι στο μυαλό μου , που ίσως γίνει κάποια στιγμή , αλλά θα είναι κάτι διαφορετικό απο αυτό που προηγήθηκε.

Τέλος , σε ευχαριστώ πολύ για την ευχάριστη κουβέντα που είχαμε , επειδή μου αρέσουν οι νέες προσπαθείες , σου εύχομαι καλή επιτυχία και καλή δυναμή στο δύσκολο αυτό δρόμο που διάλεξες.