Συνέντευξη εφ΄όλης της ύλης παραχώρησε στην ιστοσελίδα μας ο Κερκυραίος αθλητής του επί κοντώ, Γιάννης Κότσης.

Ο Γιάννης Κότσης είναι γεννημένος το 1990 και το 2004 ξεκίνησε η ενασχόλησή του με το στίβο. Σημείωσε αρκετές διακρίσεις τη διετία 2007 - 2009 και συγκεκριμένα: 1η θέση στους αγώνες Λυκείου στο Λιτόχωρο (2007), 1η θέση στους αγώνες νησιών στην Κορσική (2007), 3η θέση στο Πανελλήνιο Εφήβων (2008), 2η θέση στους αγώνες Λυκείου (2008), 6η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου (2009), 1η θέση στο διασυλλογικό ανδρών (2009), 1η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων (2009), 2η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα νέων (2009), 4η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ανδρών (2009), 3η θέση στους Μεσογειακούς αγώνες (2009), με ατομικό ρεκόρ στα 4.90μ., ενώ μεγαλύτερη διάκριση του μέχρι και σήμερα αποτελεί η 1η θέση και το χρυσό μετάλλιο στο Βαλκανικό πρωτάθλημα εφήβων, που έλαβε χώρα στο Σχηματάρι, το 2009.

Πότε και πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με το στίβο;

Νομίζω ήταν το 2004, όταν ήμουν μαθητής γυμνασίου και μας είχαν πάρει για μία ανίχνευση ταλέντων στο γυμναστήριο του Κερκυραϊκού. Εγώ αρχικά δεν ήθελα να πάω, στο σχολείο πήγαινα πάντα με τζιν. Τότε, όμως σαν παιδιά είχαμε κάποιες "κόντρες" και αποφάσισα να πάω. Εκεί με είδε ο Παύλος Σκορδίλης και αφού συγκράτησε τα ονόματα όσων είχαμε διακριθεί, εγώ πήγα στο στρώμα του ύψους και έκανα κάτι περίεργες τούμπες. Εκεί το μάτι του κάτι είδε και αμέσως μου πρότεινε να ασχοληθώ με το άλμα επί κοντώ.

Τι σε κράτησε στο χώρο του στίβου;

Αρχικά η παρέα που είχα. Τότε πιο πολύ μας ένοιαζε να βρεθούμε και να πάμε βόλτα μετά την προπόνηση. Μετά μου άρεσε το ότι κάναμε και ταξίδια συνέχεια για αγώνες, σε αντίθεση με άλλα αθλήματα που τα παιδιά έδιναν τους αγώνες τους μόνο στο νησί. Σιγά - σιγά και αφού οι προπονήσεις πήγαιναν πολύ καλά αγάπησα ολοένα και περισσότερο το άθλημά μου.

Μετά από μερικά χρόνια είχε και τις πρώτες σου διακρίσεις (αγώνες λυκείων 2007, 2008 - αγώνες νησιών στην Κορσική κλπ). Πώς βίωσες αυτές τις πρώτες του επιτυχίες;

Σαν παιδί όταν είδα να γράφετε το όνομά μου, στην αρχή χάρηκα και δεν σου κρύβω ότι το πήρα και λίγο πάνω μου. Όταν όμως ακολούθησε ένας αγώνας στον οποίον δεν πήγα καλά, σκέφτηκα ότι δεν μου χρειάζεται κάτι τέτοιο, ότι πρέπει να συνεχίσω τη σκληρή δουλειά  και ότι είναι να κάνω πρέπει να το κάνω μέσα στο γήπεδο και μόνο. Το ίδιο, βέβαια, με συμβούλευσε και ο τότε προπονητής μου ο Παύλος Σκορδίλης.

Το 2009 ήταν η καλύτερη σου χρονιά στο χώρο του στίβου. 13 χρόνια μετά πώς θα περιέγραφες εκείνη τη χρονιά;

Φανταστική! Εκείνη τη χρονιά είχα προετοιμαστεί πολύ, διότι τα δύο προηγούμενα χρόνια (2007, 2008) είχα μείνει εκτός εθνικής ομάδας για μία θέση. Από όταν είδα το στίβο πιο σοβαρά είχα ως όνειρο να συμμετέχω έστω σε μία συνάντηση με το "εθνόσημο", το θεωρώ μεγάλη τιμή να εκπροσωπείς την πατρίδα σου σε έναν αγώνα. Το 2007 έμεινα για μία θέση, καθώς πήγαιναν στην Εθνική οι τρείς πρώτοι και είχα βγει τέταρτος και το 2008 πήγαιναν οι δύο πρώτοι και εγώ είχα βγει τρίτος. Εκεί πήρα την απόφαση ότι την επόμενη χρονιά ότι και να γίνει δε θα χάσω την παραμικρή προπόνηση, ούτε ένα σετ από άσκηση, δούλεψα πολύ σκληρά και όλα πήγαν πολύ καλά.

Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησες με το χρυσό εφήβων, ακολούθησε το ασημένιο στο νέων / ανδρών, 4η θέση στην κατηγορία ανδρών και το χάλκινο στους μεσογειακούς αγώνες με ατομικό ρεκόρ στα 4,90μ και ακολούθησε η κορωνίδα των επιτυχιών σου, που ήταν το χρυσό μετάλλιο στους Βαλκανικούς αγώνες που έλαβαν χώρα στο Σχηματάρι. Ένα σχόλιο για την επιτυχία αυτή;

H χρονιά αυτή ήταν "τρελή" πραγματικά. Ξεκινήσαμε το Σεπτέμβρη προετοιμασία και το καλοκαίρι μετά το Οκταεθνές (Μεσογειακό) της Ισπανίας πήγαμε διακοπές. Στο βαλκανικό ήταν να πάει άλλος αθλητής και ξαφνικά εκεί που έκανα τις διακοπές μου, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα στο οποίο με ενημέρωσαν ότι δε θα πάρει ο άλλος αθλητής και μου πρότειναν αν ήθελα να πάω εγώ. Μίλησα με τον προπονητή μου και κάναμε μία μίνι προετοιμασία, καθώς οι αγώνες ήταν στις 6 Σεπτεμβρίου. Ήταν πραγματικά ο πιο ωραίος αγώνας, παρά το γεγονός ότι ήταν ο τελευταίος και πολύ αργά στη σεζόν. Έτυχε να το ζήσουμε σε ελληνικό έδαφος και το γεγονός ότι σε ένα γεμάτο γήπεδο εκπροσωπούσα τη χώρα μου και όλοι φώναζαν για εμένα, πανηγύριζαν τη διάκριση, έρχοταν παιδάκια για φωτογραφίες. Φοβερό και πρωτόγνωρο για εμένα συναίσθημα.

Πώς είναι για έναν αθλητή να αγωνίζεται με το "εθνόσημο";

Για εμένα προσωπικά το να εκπροσωπώ την πατρίδα μου είναι τεράστια τιμή.

Τα τελευταία χρόνια δεν έχεις αποσυρθεί από το στίβο. Έχεις συμμετοχή στα Καποδίστρεια το 2018 και στους διασυλλογικούς το 2020 και σε αμφότερες τις διοργανώσεις έχεις κατακτήσει τη 2η θέση. Τι είναι αυτό που σε κρατάει στο χώρο του στίβου, παρά το γεγονός ότι δε λαμβάνεις μέρος σε υψηλού επιπέδου διοργανώσεις;

O στίβος μετά από τόσα χρόνια που βρίσκομαι στο χώρο είναι το "σπίτι" μου. Ουσιαστικά δεν έχω σταματήσει ποτέ να γυμνάζομαι, ανά περιόδους πάντα επιστρέφω. Ακόμη και για βόλτα που λέει ο λόγος μπορεί να πάω στο γήπεδο, να δω φίλους και παλιούς συναθλητές, οι οποίοι τώρα είναι προπονητές. Θέλω όσο μπορώ να βοηθήσω και τα νέα παιδιά. Για παράδειγμα πριν λίγα χρόνια με το φίλο μου το Μάκη Τζήλιο, ο οποίος είναι τώρα προπονητής, πήγαμε και φτιάξαμε κάποια πράγματα, τα οποία κάποτε μας έλειπαν και θεωρώ ότι στα νέα παιδιά θα χρειαστούν. Επίσης, δε σου απαγορεύει κανένας να κάνεις αυτό που αγαπάς, δε χρειάζεται να κυνηγάς μόνο μετάλλια στις μεγάλες διοργανώσεις, αν αγαπάς να κάνεις επί κοντώ μπορείς, αν βέβαια είσαι σε καλή φυσική κατάσταση, να πάρεις ένα κοντάρι, να κάνεις μόνος σου δέκα άλματα και να το χαρείς εξίσου. Αυτό που με κράτησε είναι η αγάπη για το επί κοντώ περισσότερο και κατ΄ επέκταση για το στίβο. 

Υπάρχει περίπτωση να συμμετάσχεις ξανά σε κάποια διοργάνωση;

Ήθελα τη φετινή χρονιά να συμμετάσχω σε κάποια διοργάνωση, όπως π.χ. το διασυλλογικό, προκειμένου να βοηθήσω και το σύλλογο ή στο πρωτάθλημα κλειστού στίβο, γιατί το καλοκαίρι λόγω εργασίας δεν προλαβαίνω. Λόγω συγκυριών δεν έγινε. Αυτή την περίοδο γυμνάζομαι. Έχω στόχο να χάσω κάποια κιλά μέχρι το Σεπτέμβριο, γιατί στο επι κοντώ το παραμικρό γραμμάριο μετράει, ιδιαίτερα για την αποφυγή τραυματισμών. Αν όλα πάνε καλά, του χρόνου θα προσπαθήσω να κάνω μία ωραία αθλητική χρονιά.

Θα άλλαζες κάτι σε όλη αυτή την πορεία;

Το μόνο που θα άλλαζα θα ήταν να γυμναζόμουν σκληρότερα από πιο μικρή ηλικία, τίποτε άλλο!

Τα 4,90μ. αποτελεί το ατομικό σου ρεκόρ, σου έχει μείνει σαν ανεκπλήρωτο όνειρο το ότι δεν κατάφερες να περάσεις τα 5μ.;

Στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει ακόμη αυτό. Πιστεύω θα μπορούσα να το είχα πετύχει σε επίσημο αγώνα. Σαφώς έχει μείνει σαν όνειρο και αν όλα πάνε καλά την επόμενη χρονιά και κατέβω σε αγώνες ένας μεγάλος στόχος θα είναι αυτός.

Σε μία παλαιότερη σου συνέντευξη διάβασα ότι στους αγώνες δεν έπαιρνες ποτέ μαζί σου σαμπουάν. Αυτό πώς προέκυψε;

Έτυχε σε έναν αγώνα να το ξεχάσω και τα πήγα πάρα πολύ καλά και το κράτησα για γούρι. Δεν πήρε ούτε στον επόμενο πήγα πάλι καλά και τελείωσε η υπόθεση (χαχα). Τότε είχε πλάκα γιατί πείραζα συνέχεια το συναθλητή και φίλο, Μάκη Τζήλιο, γιατί έπαιρνε μαζί του μεγάλες τσάντες, ενώ εγώ ένα τσαντάκι και μετά του ζητούσα τα πάντα.

Τι διαφορετικό έχει ο στίβος από ένα άλλο άθλημα;

Ο στίβος και ειδικότερα το επι κοντώ, θέλουν ψυχή, να τα βρεις καλά με τον εαυτό σου. Για παράδειγμα σε ένα ομαδικό άθλημα, ένα λάθος σου μπορεί να το καλύψει ο συμπαίκτης σου, ενώ στο στίβο ότι και να γίνει είσαι μόνος σου, η ευθύνη είναι δική σου.

Ένα σχόλιο για τις αθλητικές εγκαταστάσεις στο νησί;

Yπάρχουν ελλείψεις από όταν ξεκίνησα το στίβο, μέχρι και σήμερα. Στο επι κοντώ για παράδειγμα υπάρχει έλλειψη σε υλικοτεχνικά ζητήματα. Ειδικότερα στα κοντάρια, άλλα τα έχουμε αποκτήσει από κάποιες χορηγίες που έχει λάβει ο σύλλογος κατά καιρούς, άλλοι αγοράζουν από μόνοι τους αν έχουν τη δυνατότητα, όπως π.χ. ο Μάκης ο Τζήλιος, που δίνει και την ψυχή του γι΄ αυτό που κάνει.

Επίσης, δεν έχουμε ένα κλειστό προπονητήριο, το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Για ένα διάστημα είχαμε "βολευτεί" στο παλαιό εργοστάσιο της coca cola στη Χρυσιήδα. Αυτό, στοίχισε φέτος που ο χειμώνας ήταν "μεγάλος", οι πιο παλιοί το είχαμε συνηθίσει, όμως τα νέα παιδιά μάθανε με κλειστό και τους φάνηκε δύσκολο. 

Επίσης, πολύ σημαντική θα ήταν μία αναγόμωση του τάπητα στο ΕΑΚΚ. Επιπλέον, πλέον στο ΕΑΚΚ υπάρχει πρόβλημα με το χλοοτάπητα, ο οποίος έχει καεί και καλό θα ήταν κάτι να γίνει με αυτό. Επίσης, είναι απαραίτητη θεωρώ μία αίθουσα στην οποία το χειμώνα τα παιδιά θα μπορούν να χρησιμοποιούν όργανα γυμναστικής.

Θεωρείς ότι η Κέρκυρα θα μπορούσε να είχε παραπάνω διακρίσεις αν είχε καλύτερες υποδομές;

Ήδη πάμε πάρα πολύ καλά και ιδιαίτερα στα άλματα, το θέμα είναι ότι το χειμώνα σε ένα άθλημα σαν το επί κοντώ όταν έχει πολύ αέρα, κρύο ή βροχή δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Θα έπρεπε να υπήρχε για αυτές τις συνθήκες μία αίθουσα στην οποία ο αθλητής θα μπορούσες τις μέρες που οι καιρικές συνθήκες είναι δύσκολες να κάνει κάποιες δρομικές ασκήσεις, κάποια βάρη. Οι αθλητές στην υπόλοιπη Ελλάδα έχουν τις αντίστοιχες εγκαταστάσεις και αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι αθλητές από την Κέρκυρα να μένουν πίσω. 

Μία αίθουσα θα μπορούσε να κρατήσει και περισσότερα παιδιά στο στίβο, διότι είναι κουραστικό να παλεύουν υπό αυτές τις συνθήκες. 

Δεν χρειάζεται παλάτια, μία απλή αίθουσα που απλά να προστατεύει από κρύο, βροχή και υγρασία. Θα μπορούσαμε να έχουμε κερδίσει περισσότερα το 2004 με τα Ολυμπιακά έργα αλλά δεν έγινε. 

Δυστυχώς, τόσα χρόνια δεν έχει βρεθεί ένας επιχειρηματίας να επενδύσει στο στίβο ή σε ένα κλειστό προπονητήριο, ενώ αντίθετα σε αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο -το οποίο δεν απαξιώνω καθόλου- επενδύονται αρκετά λεφτά κάθε χρόνο, ενώ ο στίβος σαν άθλημα έχει περισσότερες επιτυχίες. 

Tι θα συμβούλευες ένα παιδί που κάνει τώρα τα πρώτα του βήματα στο χώρο του στίβου;

Αν ασχοληθεί με το στίβο να το κάνει επειδή το αγαπάει, να γυμνάζεται σκληρά, να προσέχει το σώμα του και τη διατροφή του. Θα συμβούλευα γενικά τα παιδιά να ασχολούνται με τον αθλητισμό και να χτίσουν σωστά πρότυπα, κάτι το οποίο σήμερα λείπει από την κοινωνία. Φυσικά, ότι κάνει πρέπει να το κάνει για τον εαυτό του και όχι για το φαίνεσθαι.

Επιμέλεια: Αραβανής Αντώνης