Το παρόν αφιέρωμα είναι λίγο διαφορετικό από όλα όσα έχουν προηγηθεί. Είναι κάπως ξεχωριστό, ξεχωριστό όπως και το άτομο που θα αναφερθεί. Ο λόγος για τον Ανδρέα Νίκα.
Γεννημένος το 1995 ο Ανδρέας Νίκας ασχολήθηκε από πολύ μικρή ηλικία με το ποδόσφαιρο. Αγωνιζόταν ως κεντρικός αμυντικός, ιδιαίτερα δυνατός, αγωνιζόταν πάντα με πάθος, διέθετε αδιαμφισβήτητες ηγετικές ικανότητες και επίσης είχε πολύ καλά σουτ. Αγωνίστηκε σε όλα τα τμήματα υποδομής του ΑΟ Κέρκυρα. Τη σεζόν 2009-2010 ήταν αρχηγός της παιδικής ομάδας του ΑΟ Κέρκυρα, η οποία κατέκτησε το παιδικό πρωτάθλημα της ΕΠΣ Κέρκυρας. Από το 2010 έως το 2012 αγωνίστηκε στην Κ17 του ΑΟ Κέρκυρα και πάλι διατέλεσε αρχηγός της ομάδας, ενώ κατόπιν αγωνίστηκε στην Κ20 της ομάδας και επίσης υπήρξε αρχηγός της. Από το 2012 έως το 2013 ήταν ποδοσφαιριστής της Κ20 του ΑΟ Κέρκυρα, ενώ το 2013 οι ανακατατάξεις στον ΑΟ Κέρκυρα και η διοικητική προσχώρηση στον ΑΟ Κασσιώπης, έφεραν τους ποδοσφαιριστές της Κ20 μεταξύ των οποίων και ο Ανδρέας στην Κ19 του ΑΟ Κασσιώπης, με την οποία αγωνίστηκε στο αντίστοιχο πρωτάθλημα της Football League και διατέλεσε και σε αυτή την περίπτωση αρχηγό του σωματείου. Η σεζόν 2014-2015 βρήκε τον ΑΟΚ στη Superleague άρα και το αντίστοιχο τμήμα της Κ20 στο αντίστοιχο πρωτάθλημα της Superleague. Ο Ανδρέας και σε αυτή την περίπτωση έμεινε στην ομάδα και παρέμεινε αρχηγός. Η τελευταία φορά που φόρεσε τη φανέλα της ομάδας ήταν στις 13/09/2014 στην εκτός έδρας αναμέτρηση κόντρα στη Βέροια. Η "μοίρα" κάποιες φορές καθορίζει τα πράγματα όπως αυτή θέλει, χωρίς εμάς, παίζει τα δικά της παιχνίδια, σε ένα τέτοιο παιχνίδι της μοίρας λοιπόν στις 14/09/2014 ο Ανδρέας ξεκίνησε το δικό του ταξίδι στο φως της αιωνιότητας.
Όπως προαναφέραμε ο Ανδρέας είχε κάτι ξεχωριστό, στο γήπεδο είχε ηγετικές ικανότητες που όμοιες τους δεν έχω ξαναδεί από κανένα παιδί στην Κέρκυρα, εκτός γηπέδου συναντούσε κανείς έναν εύθυμο χαρακτήρα, σχεδόν πάντα χαρούμενο. Τουλάχιστον έτσι αποτυπώθηκε στα δικά μου -τότε- "παιδικά" μάτια στις ακαδημίες του ΑΟ Κέρκυρα, από τη μία ο μεγάλος αρχηγός της ακαδημίας μας, που τότε σκεφτόμουν ότι κάποτε μπορεί και να του έμοιαζα, από την άλλη ο Ανδρέας που πάντα με κάποιο από τα πειράγματά του θα με έκανε να γελάσω. Μάλλον όμως δεν ήταν μόνο τα δικά μου μάτια στα οποία αποτυπώθηκε έτσι, ήταν και στα μάτια άλλων πολλών, μεγαλύτερων από εμένα. Για τους λόγους αυτούς ο Ανδρέας βρίσκεται ακόμα εδώ...
Βρίσκεται εδώ γιατί αγαπήθηκε πάρα πολύ από τους προπονητές του, από τους συμπαίκτες τους, από όσους τον γνώρισαν στο χώρο του ποδοσφαίρου και όχι μόνο. Βρίσκεται εδώ γιατί τέτοιοι χαρακτήρες είναι σπάνιοι, ανοικτός πάντα προς όλους και πάντα με τα αστεία του και το χαμόγελο του κέρδιζε τους πάντες!